Pisałem już o wierze w kontekście pierwszego przykazania Bożego. W Katechizmie Kościoła Katolickiego możemy przeczytać również, że nadzieja i miłość łączy się z tym przykazaniem. Grzechami przeciw nadziei są rozpacz i zuchwała ufność. Nasza wiara powinna nam pomagać w przezwyciężaniu ciężkich chwil. Tracąc nadzieję i rozpaczając przestajemy wierzyć, że Pan Bóg może nam pomóc. Zuchwała ufność może polegać na tym, że albo wierzymy tylko w siebie i swoje siły, albo zbytnio ufamy wszechmocy i miłosierdziu Bożemu.
Katechizm podaje, że przeciwko miłości można zgrzeszyć w różny sposób . Obojętność zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą; nie uznaje jej inicjatywy i neguje jej moc. Niewdzięczność pomija lub odrzuca uznanie miłości Bożej, jak również odwzajemnienie się miłością na miłość. Oziębłość jest zwlekaniem lub niedbałością w odwzajemnieniu się za miłość Bożą; może zakładać odmowę poddania się poruszeniu miłości. Znużenie lub lenistwo duchowe posuwa się do odrzucenia radości pochodzącej od Boga i do odrazy wobec dobra Bożego. Nienawiść do Boga rodzi się z pychy. Sprzeciwia się ona miłości Boga, zaprzecza Jego dobroci i usiłuje Mu złorzeczyć jako Temu, który potępia grzech i wymierza kary.
Człowiek, w którego sercu mają swoje miejsce wiara, nadzieja i miłość, łatwiej idzie przez życie. Taka osoba jest bardziej wytrwała, lepiej przeżywa ekstremalne sytuacje. Jest silniejsza psychicznie, gdyż ma jakiś cel, do którego dąży i choć na jego drodze często bywają przeszkody, pokonuje je. Ludzie bez tych uczuć mają mało wartości moralnych lub w ogóle ich nie mają, są puści i podatni na złe wpływy, nie wykazują szacunku dla drugiego człowieka i są mało tolerancyjni. Te uczucia mają odzwierciedlenie w każdej religii.